Чумаши: Разлика между версии

Изтрито е съдържание Добавено е съдържание
м Bot: Automated text replacement (- с з + със з); козметични промени
м Bot: Automated text replacement (- пък + )
Ред 13:
'''Барбареньо'''
 
Барбареньо са най-известната чумашка група. За нея има много повече данни в историческите източници, отколкото за останалите. През 1542 г. [[Хуан Родригес Кабрило]] отбелязва, че чумашите били облечени в кожи и носели косата си дълга. В нея били преплетени връвчици със завързани по тях украшения от кремъчета, кост и дърво. През 1775 г. е отбелязано, че мъжете ходели напълно голи. На някои били пробити носовете и всички имали големи дупки на ушите, в които пъхали малки пръчици, подобни на рогчета дебели колкото малкия пръст, в които пък носели тютюна си. В студеното време носели голяма мантия от кожи на видри, заек или лисица. Дрехата достигала до талията, само на главния било позволено да я носи дълга до глезените. Използвали и одеяла от птичи и заешки кожи. Жените носели две престилки от еленова кожа дълги до коленете, с ресни и украсени с черупки от морски охлюви. Носели косата си на бретон и свободно падаща назад. И двата пола носели огърлици от кости, стеатит, черупки, а жените носели обеци от черупки и камъчета. Боядисването на тялото се практикувало широко като всяко село си имало отличителен модел. Някои от мъжете изтръгвали с мидени черупки космите по лицето си. Друго, което отбелязват ранните изследователи е, че чумашите били добре сложени, любезни, либерални, благоразположени към испанците, изключително интелигентни и умели.
 
Първите испанци били възхитени от домовете на Барбареньо. Те живеели в общности и имали постоянно местожителство. Къщите били подредени в групи и били добре построени, просторни и удобни. В средата на куполообразния покрив имало отвор за дима. Вътре били разположени легла от рамки, покрити с кожи. Леглата били разделени подобно на каютите на кораб, така че спящите не се виждали един друг. Куполообразните къщи били изградени от гъвкави огънати пръти, свързани в центъра в единия край и забити в земята в другия. Били покрити с гъста покривка от сплетени треви. В някои такива домове живеели до 70 души. Други разказват за къщи дълги по 15 – 16 m. Във всяко село имало една и няколко колиби за потене. Те били полуподземни направени от пръти и пръст. В нея се влизало със стълба през отвор на покрива. Близо до брега селата били изградени на високо място. Селото се състояло от няколко къщи, колиба за потене, складови помещения, церемониално заграждение, място за игри и гробище, което се намирало далеч от жилищната част.